یک صبح من پشت پنجره

بارانِ نور ، تمام حیاط را در آغوش کشیده .

حسن یوسف، به شمعدانی بی گل، چشمک می زند.

و من پشت میز،

 پشت پنجره،

 به گنبدِ یک رنگ، نگاه می کنم ؛

سال هاست آنجا ایستاده و تکان نمی خورد، چقدر بی تفاوت به ما آدم ها خیره شده ،                              اما من می خواهم پرواز کنم، انقدر بالا بروم تا ماشین سبزی فروشی بشود یک نقطه ی کوچک بعد دیگر بال نزنم و سقوط کنم و سقوط کنم تا لبه ی زمین، بعد دوباره جایمان را عوض کنیم و آدم شوم و بیایم این ها را بنویسم.